سایت میقات در روزهای گذشته مصاحبه ای با دکتر چاوشی، عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و استاد دروس خارج حوزه علمیه، انجام داد. موضوع این گفتگو درباره فلسفه و ضرورت رجوع به فلسفه در ایران معاصر بود. بخشی از این گفتگو به زحمت سرکار خانم دریاباری به صورت کلیپی کوتاه برای علاقمندان این عرصه تهیه شده است.

کسی که در مقابل عالم یا فوسیس به حیرت رسیده و پرسش دارد، با اولین پرسش گویی نسبتی با امور برقرار می کند و از پیِ آن روانه می شود. از خواستِ حقیقت همین را مدنظر داریم نه یک امر رازآلود و عرفانی را؛ فراخوان حقیقت در واقع نسبت انسان است و حقیقت آنگاه که انسان در مقابل امور به شگفتی می رسد و دچار حیرت می شود، یک چنین حرکتی را می گوییم، فلسفه. این روح کلی فلسفه است.

باید علنی و بی‌محابا نشان دهیم این به‌اصطلاح «رسانه‌های اجتماعی» باری دیگر اثبات کرده‌اند بیش از هر چیز -و جدای از نقش‌شان در پرکردن جیب میلیاردرها- عرصه‌ای برای ترویج ازکارافتادگی ذهنی و لاف‌زنی، شایعاتی مهارنشدنی، کشف «بداعت‌ها»یی بدوی و چه‌بسا تاریک‌اندیشی فاشیستی هستند.

نه فقط فرهنگ با این موسیقی بنجل و رمان های بنجل و فیلم های بنجل به بست رسیده بلکه نقد فرهنگ نیز نامیسر شده است. حاصل این وضعیت نهیلیسمی است که جوانان را فراگرفته و فقری است که نئولیبرال ها در سطح جهانی و داخلی مردم را به آن دچار کرده است. فقری که در حال بلعیدن طبقه متوسط جهانی و داخلی است. آنچه اغلب مردم فساد می خوانند نتیجه منطقی سیاست های لیبرالی است، اگر به این نکته واقف نشویم، از گشودن گره آن ناتوان خواهیم بود. اما باز به نظر من مساله اصلی این نیست.

نظریۀ کانونی ابن‌عربی موسوم به «وحدت وجود» است. هر چند در کتاب‌های او به صراحت ازین اصطلاح استفاده نشده است اما در گذر زمان و نزد شارحان او این اصطلاح قوام می‌گیرد. آنها با تأسی به جملۀ «سبحان مَن أظهر الأشیاء و هو عینها» بیان می‌کنند که حق تعالی با ظهور در اشیاء عین آنهاست. این بیان باعث ایراداتی در تاریخ عرفان شد تا جایی که ابن‌عربی به حلول و اتحاد متهم می‌شود. اما شارحان با تکیه بر گفته‌های دیگر شیخ اکبر در صدد توضیح و تبیین آن برآمدند.

 مهدی صدفی دکتری حکمت متعالیه پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی ما را در آشنایی با ابن عربی یاری میکند